Η Κατίνα της γειτονιάς σας

Δύο πράγματα απεχθάνομαι πολύ στη ζωή μου: Τα tattoos, γιατί σε σημαδεύουν για πάντα και τις γάτες, γιατί φοβάμαι τα μάτια τους τα πονηρά και ακαταλαβίστικα. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τα αισθήματα που τρέφω για την τατουατζού, cat-maniac γειτόνισσά μου!!!

 

… Πέρασα σήμερα το πρωί από το «μπιζουδάκι» της – όπως το λέει η σαλεμένη – για να κόψω κίνηση. Νά’σου, με το που φτάνω, η γάτα σε ταμπέλα!!! Έεεεελεος μανίτσα μου!!! Άρχισα να φωνάζω πριν ακόμα μπω:

– Ρεβέκκααααα μου, κοριτσάκι μου, καλορίζικο!!! Μια καλημέρα πέρασα να πω, γιατί είναι Πέμπτη και είχα πάει (τάχα μου) λαϊκή!

Βγαίνει εκείνη έξω και να οι αγκαλιές και τα φιλιά και τα “ευχαριστώ που πέρασες να με δεις, αγάπη”.

– Έλα, έλα να σου δείξω το μπιζουδάκι μου!

Την ακολούθησα κι εγώ ανυποψίαστη και γεμάτη περιέργεια κακιασμένη και κουτσομπολίστικη! Και να το πρώτο σοκ: ποιό μπιζουδάκι; σ’ ένα ιατρείο μπήκα τόοοοοσο στυλάτο, μοντέρνο, προσεγμένο, φωτεινό και γαμάτο, όπως θα έπρεπε να είναι τα τατουατζίδικα. Αλλά και σ’ ένα τατουατζίδικο τόοοοοσο καθαρό, αποστειρωμένο, μοσχομυρωδάτο και με θετική αύρα, όπως θα έπρεπε να είναι τα ιατρεία!!! Ένας χώρος διακοσμημένος με κάτι από ανατολή, κάτι από δύση, κάτι από industrial και κάτι από φως! Όλα τόσο-όσο! Ένα κράμα παράξενο, σαν την ιδιοκτήτρια και το παρεάκι της… Ένα κράμα με άποψη! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα εκνευριστικά ωραία, νά’σου και το παρεάκι! Κάτι τυπάκια γελαστά, όμορφα (πολύ), θετικά, πρόσχαρα!

 

– Να σου φτιάξουμε καφέ;

– Όχι, ευχαριστώ για μια καλημέρα πέρασα!

– Όχι, θα κάτσεις λίγο! Κάνουμε ωραίο καφέ!

Όντως, τελικά κάνουν πολύ ωραίο καφέ! Μερακλίδικο! Κάθισα γύρω από ένα τραπέζι να απολαύσω τον καφέ μου και να συνεχίσω το κακιασμένο μου κουτσομπολιό! Άρχισα να ακούω συζητήσεις που δεν πολυκαταλάβαινα, αστείες ιστορίες, λόγια, λόγια, λόγια που δεν άκουγα ουσιαστικά, γιατί περιεργαζόμουν τα πάντα γύρω μου.

Χάζευα κάτι γυναίκες όμορφες, έξυπνες, δραστήριες, με χιούμορ, παιδιά, υποχρεώσεις και μια όρεξη για ζωή ακατανόητη, μέσα στην μαυρίλα που όλοι ζούμε. Κάτι τύπισσες από αυτές τις στυλάτες, τις γυμνασμένες ή απλώς περιποιημένες. Τις εκνευριστικά τέλειες που τα καταφέρνουν όλα! Εγώ δεν μπορώ να κουμαντάρω μια μπουγάδα, ένα μαγείρεμα, ένα σούπερ μάρκετ και μια ρίζα στο μαλλί άβαφτη, κι αυτές… ΤΕΛΕΙΕΣ!

Κι όλες τους με μάτια παράξενα… Κάτι μάτια, υγρά, γεμάτα, σημαδεμένα! Γατίσια μάτια..!

– Γιατί τρέχετε ρε παιδιά; Τί κινητικότητα είναι αυτή; Έτσι χτυπάει το τηλέφωνο όλη μέρα εδώ μέσα;

– Σήμερα είναι μέρα ειδική! Έχουμε γιορτή!

– Μπράβο σας! Τί γιορτάζετε;

– Τα σημάδια!!! Στολίζουμε τα σημάδια!

– Ορίστε;

– Ζωγραφίζουμε πάνω σε μαστεκτομές!

– (ξανά) Ορίστεεεεε;

– Σήμερα χαρίζουμε σε γυναίκες με οικονομικές δυσκολίες το χρωματισμό της θηλής τους, με ιατρικό τατουάζ!

– Και ποιες είναι αυτές οι γυναίκες;

 

«Εμείς» λένε οι ΤΕΛΕΙΕΣ!!! ΟΡΊΣΤΕ??? «ΕΜΕΙΣ!!!» «Διπλή μαστεκτομή», μου λέει χαμογελώντας η μία! «Εγώ είμαι τυχερή» πετάγεται μια άλλη «έχω χάσει μόνο το ένα». Μου βγάζει και μια τρίτη την μπλούζα της στα καλά καθούμενα και πάρε την κεραμίδα στο κεφάλι!

Όχι γι’αυτό που είδα φυσικά..! Αλλά για την ντροπή που ένιωσα… Για το πόσο λίγη είμαι! Για τα άδεια μου μάτια. Για τις γκρίνιες και τα κλάματά μου. Για το ότι πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό τη στιγμή που άλλοι άνθρωποι τσαλαβουτάνε και παίζουν στα βάθη του ωκεανού  σαν μικρά παιδιά! Για το πόσο λίγο αντέχω! Γιατί, όντως τελικά, ο Θεός τα πολλά και τα μεγάλα τα στέλνει εκεί που ξέρει ότι υπάρχει δύναμη και αντοχή… Για να βλέπουν και να μαθαίνουν οι άλλες οι ψυχές, οι μικρές κι αδύναμες!!! Ποιός καφές, ποιά καλημέρα και ποιά λαϊκή..!

 

… Θυμήθηκα ξαφνικά την Πίτση! Την καρκινοπαθή γάτα της γειτόνισσας που αναγκάστηκα να κρατήσω κάποτε για ένα σαββατοκύριακο. Έπρεπε να ξεπεράσω το φόβο μου και να της δίνω το φάρμακο της πρωί και βράδυ, για να πονάει λιγότερο. Όταν κοιμόμουν, η Πίτση ανέβαινε και ξάπλωνε στην κοιλιά μου, με ζέσταινε και γουργούριζε. «Ίσως, για να με ευχαριστήσει», σκεφτόμουν τότε, «που την ανέχομαι για 2 ολόκληρες μέρες. Που τη λυπάμαι». Τώρα όμως ξέρω! Εκείνη με ανέχτηκε και με λυπήθηκε πολύ! Δεν έχω κοιμηθεί ποτέ πιο ήρεμη απ’ότι τότε, που ένωνε το γατί τα πονεμένα του σπλάχνα με τα δικά μου..! Μπας και πάρω χαμπάρι! Αλλά πού εγώ;! Όχι χαμπάρι… Ούτε μυρωδιά δεν πήρα τότε! Κι έχασα χρόνο πολύτιμο, να κλαίω για μια “μπουγάδα”…

 

… Μετά από όοοοολο αυτό λοιπόν, έχω να δηλώσω τα εξής:

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, κάποιες ιδέες, κάποιοι λόγοι, για τους οποίους αξίζει να σημαδευτείς! Ακόμα κι αν είναι για πάντα!!! Κι επίσης, τα μάτια της γάτας δεν είναι πονηρά! Είναι παράξενα και σημαδεμένα, γιατί έχουν μάθει να βλέπουν μέσα στο σκοτάδι!

 

Σας ευχαριστώ για τον σημερινό καφέ!

 

Με αγάπη και απεριόριστη ντροπή…

Η κατίνα της γειτονιάς σας

 

Υ.Γ. έκλεισα ραντεβού για tattoo στη Ρεβέκκα! Και το σχέδιο που της ζήτησα;

2 ΓΑΤΙΣΙΑ ΜΑΤΙΑ